آیه 7 سوره ضحی

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَدى‌ «7»

وَ وَجَدَكَ ضَالًّا: و يافت تو را راه گم كرده بر در دروازه مكه، وقتى كه حليمه دايه تو را آورده بود تا به جدّ تو سپارد، فَهَدى‌: پس راه نمود تو را به اينكه جدّت را رسانيد.

گزارش حال- در منهج- چون مادر حضرت از دنيا رفت، حليمه سعديه را

«1» مجمع البيان (چ 1403 هج) ج 5 ص 505.

جلد 14 - صفحه 254

حضرت عبد المطلّب به شرف ارضاع او نامزد نمود. حليمه او را به قبيله خود برد چون مدت رضاع تمام شد، او را برداشت تا به جدّش برگرداند. نزديك مكه در موضعى بگذاشت، بطهارت رفت. چون برگشت رسول را نيافت. از هر كه مى‌پرسيد، هيچ كس خبر نمى‌داد- حليمه گويد: فرياد برآوردم يا عبد المطلب، حضرت محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را پروردم و بر در مكه او را گم كردم. پس با خود انديشه نمودم، اگر او را نيافتم خود را تلف كنم تا شرمندگى نداشته باشم. در مكّه آمدم و وا محمدا مى‌گفتم. در اين اثنا پيرى به عصا تكيه كرده، چون جزع مرا ديد، گفت: بيا تا نزد هبل كه اعظم بتان است، رويم شفاعت كند. پس پير نزد خانه كعبه سر و دست هبل را بوسيد. گفت اى فريادرس به فرياد اين زن برس. از او فرزندى به نام محمد گم شده. او را راهنمائى نما. حليمه گويد به محض بردن نام مبارك، هبل و تمام بتان برو درافتادند. هاتفى آواز داد كه اى پير بى‌خرد دور شو كه هلاك اين بتان به دست مبارك حضرت محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم است پيرمرد بلرزيد و عصا از دستش بيفتاد و دندانهايش به هم مى‌خورد، رو به حليمه نمود، گفت: دل مشغول مدار كه او را خدائى هست كه او را به تو برگرداند. چون خبر به عبد المطلب رسيد، شمشير بركشيد و آواز داد كه يا آل غالب! همه جمع شدند پرسيدند چه شده؟ واقعه را گفت. با جمعى از قريش سوار شدند و در شعاب مكه بگشتند، او را نيافتند. اسلحه را بيانداخت. به بيت آمد، طواف نمود، روى به آسمان كرد، گفت: «يا ربّ ردّ ولدى محمّدا ردّ الىّ و اتّخذ عندى يدا» ندائى از آسمان به او رسيد: جزع مكنيد، حضرت محمد را خدائى هست كه حافظ و ناصر او است. عبد المطلب گفت: كجا است؟ آواز آمد: در وادى تهامه نزديك فلان درخت. عبد المطلب با خدم رفتند، حضرت را يافتند. او را بوسيد و در پيش خود جاى داد «1».

«1» منهج الصادقين (چ سوم) ج 10، ص 276- 275.

جلد 14 - صفحه 255

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌

وَ الضُّحى‌ «1» وَ اللَّيْلِ إِذا سَجى‌ «2» ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَلى‌ «3» وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولى‌ «4»

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‌ «5» أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآوى‌ «6» وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَدى‌ «7» وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنى‌ «8» فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ «9»

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ «10» وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ «11»

ترجمه‌

سوگند بوقت بلند شدن آفتاب‌

و بشب وقتى كه مستقرّ گردد تاريكى آن‌

ترك ننمود تو را پروردگار تو و دشمن نداشت تو را

و هر آينه آخرت بهتر است براى تو از دنيا

و هر آينه بعد از اين عطا ميكند بتو پروردگارت پس خشنود ميشوى‌

آيا نيافت تو را يتيم پس مأوى داد

و يافت تو را گمشده پس راهنمائى كرد

و يافت تو را عيالمند پس بى‌نياز نمود

و امّا طفل يتيم را پس مورد قهر قرار مده‌

و امّا سائل و گدا را پس بدرشتى محروم منما

و امّا بنعت پروردگارت پس سخنرانى كن.

تفسير

خداوند متعال سوگند ياد فرموده بوقت بلند شدن آفتاب كه بهترين اوقات روز است براى انجام امور و وقت اعتدال هوا در تابستان و زمستان است و بشب در وقتى كه كامل و مستقرّ گردد تاريكى آن و مخفى شوند مبصرات از انظار و ساكن گردند مردم از رفتار براى آنكه قطع ننموده است وحى خود را از پيغمبر اكرم مانند كسيكه وداع نمايد با كسى و ترك كند روابط خود را با او و ودعك بتخفيف بمعناى تركك نيز قرائت شده و در مجمع آنرا از پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نقل نموده و نيز بغض و عداوتى با آنحضرت پيدا ننموده است چون در جوامع نقل نموده كه وحى چندى به پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نرسيد پس مشركين گفتند خداى‌

جلد 5 صفحه 401

محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم با او وداع نموده و عداوت ورزيده پس اين سوره نازل شد و قمّى ره از امام باقر عليه السّلام نقل نموده كه اول سوره‌اى كه بر پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم نازل شد اقرء باسم ربّك الّذى خلق بود پس تأخير افتاد در تشرّف جبرئيل و نزول قرآن و خديجه عليها السلام عرض كرد شايد خداوند ترك فرموده تو را و لذا نميفرستد نزد تو پس نازل نمود خداوند ما ودّعك ربّك و ما قلى و بعد از اين مژده داده به پيغمبر خود كه هر آينه اواخر امر دعوت او بهتر و با پيشرفت مقرون‌تر است براى او از اوائل آن يا آخرت براى او بهتر از دنيا است و هر آينه خداوند بقدرى در آخرت باو عطا فرمايد از بهشت چنانچه قمى ره نقل نموده و از قبول شفاعت نسبت باهل توحيد چنانچه از محمد حنفيّه نقل شده تا راضى شود و در مجمع از امام صادق عليه السّلام نقل نموده كه راضى ميشود جدّ من بآنكه باقى نماند در آتش موحّدى و نيز از آن حضرت نقل نموده كه يك روز پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم وارد شد بر حضرت فاطمه عليها السلام و در بر او كسائى بود از پشم شتر و آسيا ميكرد بدست خود و شير ميداد طفل خود را و چون پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم آن حال را مشاهده فرمود ديدگانش پر از اشك شد و فرمود اى دختر من سبقت گير بتلخى دنيا براى شيرينى آخرت و خداوند نازل فرموده بر من و لسوف يعطيك ربّك فترضى و بعد از اين بيان فرموده نعمت‌هاى خود را كه از اول عمر باو انعام فرموده و كاشف از محبوبيّت ديرين آن حضرت نزد خداوند است باين تقريب كه آيا نيافت خداوند تو را يتيم و بى‌پدر از وقت ولادت و بى‌مادر پس از چند سال پس جاى داد تو را در حجر جدّت عبد المطّلب و پس از وفات او در تحت كفالت عمّت ابو طالب كه برادر ابو ينى پدرت عبد اللّه است و تا آخر عمر با كمال عزت و تمام قدرت از تو نگهدارى و حمايت نموده و مينمايد و يافت تو را گمشده از دايه‌ات حليمه سعديّه در راه مكّه وقتى كه ميخواست رد كند تو را بجدت پس هدايت فرمود تو را و رسانيد بآن بزرگوار تو را چنانچه مورّخين نقل نموده‌اند و يافت تو را فقير پس بى‌نياز نمودت بمال خديجه محترمه كه تمام ثروت فوق العاده خود را در تحت اختيار تو قرار داد ميخواهد بفرمايد همين طور كه تا كنون مشمول عنايات ما بودى بعد از اين هم خواهى بود آنچه ذكر شد معانى ظاهرى آيات اخيره است ولى عياشى ره از امام رضا عليه السّلام نقل‌

جلد 5 صفحه 402

نموده كه مراد از يتيم فرد بى مثل در ميان مخلوق است كه خداوند مردم را در پناه او جاى داده و مراد از ضالّ گمشده از قومى است كه معرفت بمقام و فضل او نداشتند پس هدايت فرمود خداوند آنها را باو و مراد از عائل نگهدار و سرپرست اقوامى است كه نگهدارى و سرپرستى نمود از آنها بعلم و دانش پس بى‌نياز فرمود آنان را خداوند بوجود او و قمى ره اين معنى را از يكى از صادقين عليهما السلام نقل نموده و نيز نقل نموده كه مراد از يتيم بى‌مثل است و لذا درّ را يتيم خوانده‌اند چون مانند ندارد و مراد از بى‌نياز نمودن خدا آن حضرت را بى‌نيازى او بسبب وحى است از آنكه بپرسد از كسى چيزى را و در حديث عيون از حضرت رضا عليه السّلام و وجدك عائلا فاغنى باستجابت دعا تفسير شده و بعضى بى‌نيازى آن حضرت را بقناعت و مقام رضاى او تفسير نموده‌اند و اقوال ديگرى هم در اين مقام از مفسّرين نقل شده كه چون منطبق با ظاهر آيات و روايات نبود حقير ذكر ننمودم و در تعقيب اين آيات براى گوشزد مردم خداوند حبيب خود را مخاطب قرار داده ميفرمايد پس امّا يتيم را مقهور و مظلوم در نفس و مال منما و تعدّى و تجاوز و ستم در حق او روا مدار و چنانچه گفته‌اند اين عادت عرب بوده و پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و سلّم بعمل خود كه بسيار به ايتام احسان و محبت و نوازش ميفرمود و بتوصيه و سفارشى كه مكرر در باره آنها بمسلمانان فرمود اين خوى زشت را از ميان آنها برطرف فرمود و امّا سائل و گدا را مطرود و رانده از درگاه منما و درشتى با او مكن چون بايد محروم نشود اگر چه بنصف خرما باشد و در صورت عدم تمكّن بنرمى و ملاطفت بايد از او جواب گوئى كرد و عذر خواهى نمود چنانچه مستفاد از روايات است و بعضى گفته‌اند مراد آن است كه جواب سؤال از مسئله علمى را بده و امّا بنعمت پروردگارت كه در اين سوره براى تو تعداد شده و ساير نعم الهى كه شامل حال تو شده از مقام نبوّت و ولايت و امامت و قرآن و احكام و اخلاق حسنه و صفات فاضله خبر ده و شكر گزار باش و آشكار كن آنرا و مخفى منما چون اظهار نعمت شكر منعم و اخفاء آن كفران نعمت است و در روايات باين مضامين و به اظهار دين حق و بيان احكام اسلام و عطاياى الهى نسبت بآن حضرت و امثال اينها تفسير شده است و ثواب قرائت اين سوره هم در ذيل سوره الشمس گذشت و الحمد للّه على نعمه و آلائه.

جلد 5 صفحه 403

وَ وَجَدَك‌َ ضَالاًّ فَهَدي‌ «7»

‌در‌ تفسير ‌اينکه‌ ‌آيه‌ اقوال‌ مفسرين‌ بسيار ‌است‌ ‌که‌ ‌از‌ ‌آنها‌ بوي‌ كفر و ضلالت‌ ميآيد و حقير شرم‌ ميكنم‌ ‌از‌ نقل‌ ‌اينکه‌ اقوال‌ و اكتفاء ميكنم‌ بنقل‌ اخباري‌ ‌که‌ ‌از‌ حضرت‌ رضا (ع‌) ‌در‌ مباحثه ‌با‌ مأمون‌ و ساير اخبار ‌که‌ خلاصه‌ ‌آن‌ اينكه‌ حضرت‌ ‌در‌ نظر كفار و مشركين‌ ‌که‌ معرفت‌ بمقامات‌ و شئونات‌ ‌آن‌ نداشتند و ‌او‌ ‌را‌ ‌در‌ ضلالت‌ ميپنداشتند خداوند تبارك‌ و ‌تعالي‌ چنان‌ قلوب‌ ‌آنها‌ ‌را‌ منقلب‌ كرد ‌که‌ ‌او‌ ‌را‌ هادي‌ ‌کل‌ شناختند بمعجزات‌ باهرات‌ و نزول‌ قرآن‌ و علوم‌ ظاهر ‌از‌ ‌آن‌ حضرت‌ و اخلاق‌ حميده‌ ‌او‌ و رفتار و كردار ‌او‌ ‌که‌ مفاد ‌آيه‌ شريفه‌ ‌در‌ سوره‌ ‌بعد‌ ‌است‌: وَ رَفَعنا لَك‌َ ذِكرَك‌َ.

اقول‌: آنچه‌ بنظر ميرسد ‌اگر‌ نگوئيد ‌که‌ تفسير برأي‌ ‌است‌ اينكه‌ ممكن‌ ‌في‌ حد ذاته‌ ليس‌ صرف‌ ‌است‌ هيچ‌ ‌از‌ ‌خود‌ ندارد ‌هر‌ چه‌ دارد ‌از‌ خداي‌ ‌خود‌ دارد مفاد ‌اينکه‌ جمله‌ شايد ‌اينکه‌ ‌باشد‌ ‌که‌ تو ‌از‌ ‌خود‌ هيچ‌ نداشتي‌ ‌اينکه‌ همه‌ شئون‌ و مقامات‌ ‌که‌ اشرف‌ ممكنات‌ شده‌اي‌ خداي‌ متعال‌ بتو عنايت‌ فرموده‌ و اللّه‌ العالم‌.

]

(آیه 7)- بعد به ذکر نعمت دوم پرداخته، می‌فرماید: «و تو را گمشده یافت و هدایت کرد» (و وجدک ضالا فهدی).

آری! تو هرگز از نبوت و رسالت آگاه نبودی، و ما این نور را در قلب تو افکندیم که به وسیله آن انسانها را هدایت کنی! چنانکه در جای دیگر می‌فرماید: «تو نه کتاب را می‌دانستی و نه ایمان را (از محتوای قرآن و اسلام قبل از نزول وحی آگاه نبودی) ولی ما آن را نوری قرار دادیم که به وسیله آن هر کس از بندگانمان را بخواهیم هدایت می‌کنیم» (شوری/ 52).

بنابر این منظور از «ضلالت» در اینجا نفی ایمان و توحید و پاکی و تقوا نیست، بلکه نفی آگاهی از اسرار نبوت، و قوانین اسلام، و عدم آشنائی با این حقایق بود، ولی بعد از بعثت به کمک پروردگار بر همه این امور واقف شد و هدایت یافت.

ج5، ص526